In‘t oole bos, an de Wesselerweg

gebuurt vrömde dinge, zowoar’k’t oe zeg.

Der höank mangs waske en da’s neet e-leugn,

hoog bouwn in’ eek, an de liene te dreugn.

Geluudn, eand november, neet te verkloarn

liekt wa op’t roopn van’ mirreweenterhoorn.

Toen’k der‘n moal leup, kree’k‘n eekel op‘n kop

‘k heurn’ fien stemke: “Doar löp volk keal, pasop!”

“Weai durft doar te goojn? Loat oe es zeen.”

‘k Har’t net evroagn en met zag ik der één. 

‘n Klean knötrig kealke, met hooltn klömpkes an

stöak‘t heuwd um‘n boom hen en keek miej wies an.

“Moi doar, ‘k zin Kwibus, ‘t gung geelsneet expres,

oons Sjefke wil eekels vuur in de beignets.”

‘k Zag nog ‘n heuwd, met koksmuts en al,

den’t wat bedretn keek zear: “Joa zeg, dat zal.

Iej löatn der wat valn, ‘t was geelsneet mien skoold,

den eekel is oet, oen knapzak e-roold!”

Da’k ze doar zagge, kon’k a neet geleuwn

mer ‘k wol eaglijk ok wal ‘n beignetke preuwn.

‘k Vreug: “Kö’j ze ok etn dan, oene beignets?”

Dat ha’k neet mutn vroagn, nen eekel,…au,…klets,..

“Verdeend,” zear Sjefke en keek miej voel an.

“k Zin’ bessen bakker van hier tot Japan.

Mog iej in tuskentied neet verdwaaln, dan 

koompt-er op ooldjoarsdag mear wat haaln.”

‘k Ontheuln good ‘n stear op’t kebouterpad

en gung op ooldjoarsdag a vrou op‘n trat.

En joa höar, in’ boom hung‘t begeerde gebak

ne ketn van beignets was edreaid um‘n tak.

He’j der‘n moal tied vuur, kiekt-er dan es roond

misskien wi’j wa zeen, weai at-er doar woont.

Ik wet’ wa zeker, wat ‘n aander ok veent

dat oawera in’t bos, kebouters zeent.

A’j’t ech weeld zeen en ‘n betje geleuwd

brech ‘t bos oons völ meer, dan eekels op’t heuwd.