‘k Wet da’k eegnwies zin, of dat keump umda’k oet Eanter komme, doar ku’we oawer disseln.

O’we der oet komt? ‘k Deank’t neet, mer mien geveul zeg da’k’t de komde tied aans mut goan doon.

‘k Heb miene ‘vertealsels’ joarn laank prebeern te skriewn voolgens ‘t Witte Beukn’ van’ Kreenk.

In’t leawn e-reupn um de ’spelling’ consequenter te kriegn, zodat skriewers  én leazers ‘t Tweants maklijker kunt deeln met aandern. De gedachte der achter is, dat a’j’t oalemoal ‘t zeelfde skriewnt, iej de oetsproake anpast an’t eegne dialekt.

Nou’k dat al die tied prebeerd heb, zi’k der achter e-kömn dat dát vuur miej neet waarkt. Of’t an miej lig, of an’t Eanters, ik wet’ neet. Der zeent weure woer’k neet met wegkom, waarkweure die’t, zo as ik ze oetsprekke aans kleenkt. Skrief ik ze dan, voolgens ‘t beukn, dan li’k’t naans op.

Der zaat leu wean die’t miej vuur gek verkloard en misskien hebt ze geliek, mer ik goa’t, vanof vedage wier op miene meneere doon. Eegnwies skreef ik aait a ‘sk’ in plaatse van ‘sch’, mer ik goa nou ok neet meer alle waarkweure langer maakn. Neet hebben, mer hemn. Neet wollen, mer woln. Neet skungelen, mer skungeln. Neet maken, mer maakn. Neet lopen, mer loopn en zo kan’k nog wa ‘n zetje duurgoan. 

‘t Zol mooi wean da’j der, as leazer, begrip vuur op köant brengn en zo neet dan mu’j mear wat aans goan leazen. Ik zin weai’k zin en doar mu’j’t met doon.

Zo eegnwies as ’n iezel? Misskien wa net zo krange, mer dan op miene eegne wieze en doar kan ik wa met leawn,… ik hoppe ieleu ok.