Wiesheaid brach de skole

in ‘t kleane dorp an de Regge

dat greujn met eelken zoomp,  

brulften en kreantenwegge.

Nen moojn netuurstenen zul 

eskönken duur rieke boeren

har, duur dag in dag oet gebroek

naar völle te verdoeren.

Kleane veutkes klepperklömpkes,

later skeunkes van ech leer,

‘n zul begön a rap te slieten 

zoolte tröankes, völle smeer.

Der oawerhen, was’t good te doon

völle wille, mangs klean verdreet

mear, zoas alns weant in ‘t leawn,

ok zeerte slit, verget dat neet.

Met’ opgreujen löat menig wich

‘t dorp bewust leenks liggen,

de weaide wearld trök, vrömde 

sproaken, veergezichen.

Mear wortels zeent oeteandelijk

te staark um lös te loaten,

de sproake van de vaa en moo

veult kunniger met proaten.

Vröagt ze nou: woer kom iej vot?

Dan zin ik greuts a’k zegge:

geboren en getogen in Eanter

dat dörpske an de Regge.

Ewörden wei’k wol wean

en zeelfs nog meer dan dat,

mag gearne noadloos klassineren

skrief riemselbeuke in ‘t plat.

Ongeskreawn riegels zegnt 

dat wiesheaid aait in ‘t stätje zit:

Stoa iej vuur nen hogen zul?

Wet vusken dat he naar rap slit.

Gejoja, mei 2022.