Wiesheaid brach de skole
in ‘t kleane dorp an de Regge
dat greujn met eelken zoomp,
brulften en kreantenwegge.
Nen moojn netuurstenen zul
eskönken duur rieke boeren
har, duur dag in dag oet gebroek
naar völle te verdoeren.
Kleane veutkes klepperklömpkes,
nette skeunkes van ech leer,
‘n zul begön a rap te slieten
zoolte tröankes, völle smeer.
Der oawerhen, was’t good te doon
völle wille, klean verdreet
mear, zoas alns weant in ‘t leawn,
ok zeerte slit, verget dat neet.
Mangs loät ’t opgreujend wich
‘t dorp bewust leenks liggen,
de weaide wearld trök, vrömde
sproaken, veergezichen.
Mear wortels zeent oeteandelijk
te staark um lös te loaten,
de sproake van de vaa en moo
veult kunniger met proaten.
Vröagt ze nou: woer kom iej vot?
Dan zin ik greuts a’k zegge:
geboren en getogen in Eanter
dat dörpske an de Regge.
Ewörden wei’k wol wean
en zeelfs nog meer dan dat,
mag gearne noadloos klassineren
skrief riemselbeuke in ‘t plat.
Ongeskreawn riegels zegnt
dat wiesheaid aait in ‘t stätje zit:
Stoa iej vuur nen hogen zul?
Wet vusken dat he naar rap slit.
Gejoja, mei 2022.